ရသ

ကိုညီညီ.. စက်ဘီးတွန်းလာသည်။ “ကိုညီ..ခင်ဗျားဗျာ…ကိုယ်လည်းစီးတာမဟုတ်ပဲ…ဒီစက်ဘီးကြီးတွန်းတွန်းလာတာ ပင်ပန်းပါတယ်ဗျာ.အခု ခင်ဗျားက စက်ဘီးကိုစီးတာမဟုတ်ပဲ..ခင်ဗျားကိုစက်ဘီးက စီးနေသလိုဖြစ်နေပြီ.ရှကီထုတာပဲ..လူချည်း ထွက်သောက်ပါလား”သူ့ မျက်လုံးတွေက ရှိရင်းစွဲထက် ရီဝေသွားတယ်။ ပြီးတော့…တံတွေးကိုပျစ်ခနဲထွေးတယ်။ လှောင်ပြုံးပြုံးတယ်။ “ငါ့ဘေးမှာ..သူပဲရှိတာလေကွာ..မင်းကလဲ..ငါနဲ့သူ..ဘယ်သူက ဘယ်သူကို စီးစီးပေါ့ဟ” သူ့စကားကြောင့် ကျွန်တော်နည်းနည်းကြောင်သွားတယ်။ “ငါ့မိန်းမလည်း မရှိတာကြာပြီ။ ငါ့သမီးလေးလည်း ငါ့နားမရှိဘူးလေ။ ဒီစက်ဘီးပဲ ငါနဲ့ကျန်ခဲ့တာလေကွာ..သူက ငါ့အဖော်လေကွာ…သူ့ကို…